çalgın’ı şairin “felsefi şiir” eserinin ışığında okumak gerek. felsefi şiire referans olarak gösterdiği şairler ( yahya kemal – atik valde, cahit külebi – tokata doğru, ahmet oktay – birahane longa, süreyya berfe, turgay fişekçi, mehmet taner…) yücel kayıran’a pek katılamayacak da o bu konudaki ısrarını sürdürecek gibi görünüyor. söyleyiş eda ve seslenişinin çıkış noktaları sık sık ismet özel’i anımsatsa da bitirişi ismet özelinkine göre muğlak ve sönük. ne var ki inandığı bir şey uğruna mücadele veren soylu bir şair var karşımızda, orası kesin. bir ilginç anekdot da şu: kitaptaki şiirler on yıllık bir zaman diliminden seçilmiş. zaman diliminin genişliği kitabın ortalarından itibaren bütünlük duygusunu zedeliyor, yer yer yok ediyor. tek tek felsefi şiire örneklermiş gibi duruyor bazı şiirler. tabii bu durum onun bir proje kitap olduğu şeklinde de açıklanabilir. son olarak: felsefi şiirler olarak adlandırdığı çalgın, mutlaka bir akıma ekole bağlanmak gerekirse sanki reyini varoluşçuluktan yana kullanacak gibi bir izlenim bıraktı bende. zaten yanlış hatırlamıyorsam yazılarının bir yerinde de buna değinmişti;felsefi şiir varoluş halindekinin, varoluş sancısının şiiridir, diye.