Alan Weisman Bizsiz Dünya’da jeolojik zaman ölçeğinde bize bir geçmiş ve gelecek yolculuğu yaptırıyor. Hayranlık uyandıran örnekler var. Mesela: Bir zamanlar doğuda Sibirya’ya, batıda İrlanda’ya kadar uzanan şimdilerde Polonya ile Beyaz Rusya arasındaki sınıra sıkışmış, kırılmamış bir biyolojik eski uygarlık mirası olan ve çocukluğumuzun Grimm Kardeşler masallarındaki sisli ve loş ormanlarına benzeyen Bialowieza Puszcza ormanı; 1965’te tesadüfen bulunan, birbirine bağlanan odaların en az on sekiz kat ve seksen beş metre aşağıya indiği, yaklaşık otuz bin kişinin yaşayabileceği ‘Güzel Atlar Ülkesi’ Kapadokya, Derinkuyu yeraltı kenti; barındırdığı hominid kazı alanlarından edindiğimiz bilgilerle hepimizin kuşkuya yer bırakmayacak şekilde Afrikalı olduğumuzu kanıtlayan ve ilk kez iki ayak üzerinde yürüyen hominidlerin varlığını üç buçuk milyon yıl önceye götüren ayak izlerinin bulunduğu, Kenya, Etiyopya bağlantılı Olduvai Vadisi; dünyanın ulaşılması en zor noktalarından biri olan, Pasifik Okyanusu yüzeyinin on beş metre altında yatan on beş kilometre uzunluğunda, okyanus suyunun kobalt mavisinden turkuvaza dönmesi yüzünden seçilebilir olan ve üzerinde Scripps Oşinografi Enstitüsü uzmanlarının geleceğimizi kurtarabilmek için araştırmalar yaptıkları Kingman Reef mercan kayalığı; ormanın yosun gibi kaplayarak gizlediği, 1950 de keşfedilen, 1600 yıl boyunca yaşayan, altı milyon nüfusa ulaşan ve aniden çöküşünün nedenleri hala tartışılan Maya Uygarlığı… Yazarının da kitabı bitirdiği cümleyle bitirelim “Biz olmadan dünya dayanabilir, varlığını sürdürebilir ama ne var ki, dünya olmadan biz biz olamayız.”