daha ikinci cümlede yüze bir tebessüm konduruyor hikaye; “uzun saçlı bir yaratık belirmişti yanımda.” ve twainin yer yer şahsi bunlarını tutamayışlarıyla bölünse de devam ediyor bu tebessüm sona kadar. adem ile havvanın güncesinin sonuna kadar… twain ahlak olmasaydı ahlaksızlık olmazdı imajı çiziyor, yadırganacak bir fikir mi? “sizler kadının kapanmasını istedikçe, herkeste onu görme isteğini kamçılamış olursunuz.” fihi mafihi. adem babanın cennetten kız kaçırışını ise bu mevzuda yanlış bilgilendirilmiş olmalı ki tanrıya sitemli bir dile gidiyor. bayağı kızmış olmalı, “havva anlatıyor” da sanki hikayeyi dahi unutuyor. zihinde daha nice çatışmalar doğuruyor ki iyi ediyor. değinmeyeyim içerik bilgisi olmasın. okumaya değer bir hikaye. okudum pişmanım diyen olmaz. diğer hikayeler için aynı kaliteden söz edemiyeceğim.