GölgeÇekilince arzular çaresiz kendi köşesineSusuyoruz perdenin ardında yenik iki gölgeİçimiz sesleri çırpınıyorSarıyor ömrümüzü ince bir pişmanlık halindeNe kadar keskin köşeleri var oysa aşkınDokundukça yaralar açıyor içimizdeKararsız su damlaları gibiyizDüşüyoruz hem birbirimizin ötesine.Ruhumuz geride kalıyor sürekliYetişemiyor bir türlü bedenimizeMazi beyaz bir sessizlik,iniyorHafızanın yorgun ve tedirgin bahçesineYüzün donuk bir resim, çözülmüyorNe yapsak giremiyoruz hayatın içine.Anılar usulca kapanıyor artıkBir koza gibi kendi içkerineAçılmak için belki de ömrümüzünHiç umulmadık bir vaktindeGülüşlerin değince aramızdaki kör boşluğaHiçbir yalnızlık taşımıyor gövdemiNe kadar çabalarsak bulanık işte bir adım ötesiÜzgün çocuklar gibi hep geç kalmış ve acemiKeder ısırmalı bizi tedavi etmeli.
Kitap Yorumları - (0 Yorum)