Kitapla ilgili olarak, içime dert olan bir iki konu var. İlk olarak, Tom’un duygularına biraz daha ağırlık verilmeliydi, diye düşünüyorum. Nihayetinde kendisi çok zor şeyler atlatıyor, bunların yansımasını da görmeliydik, birkaç cümleyle geçiştirilmemeliydi hissettikleri (Kitabın sonlarında Alice’in iç dünyası şahane yansıtılmıştı misal, neden aynısı Tom’da olmadı?). İkincisi de, Tom’un bazen akıl almayacak derecede saf olması, tuzağa düşmesi. Yapmayın bunu. Okuyucuya şöyle eziyet etmeyin, biz tuzağı görebiliyorsak, o durumu yaşayan hayli hayli fark eder. Önceki kitaplarda böyle bir şey yoktu, bu kitapta da olmasına gerek yoktu. Olaylar daha farklı bir şekilde gelişip yine aynı sonuca varılabilirdi, okuması da daha zevkli olurdu.