Danielle Steel ve oğlunun hikayesi.Şayet Manik Depresif hastalığının ne olduğunu ansiklopediden değil içinden biliyorsanız çok yakın gelebilecek bir kitap.Bir zaman çok yakın bir arkadaşım vardı. Onunla olmak eğlenceliydi sınırların dışına çıkma hissi verirdi bize. Fazla otoriteyi takmama. Sevdiği insanları bambaşka severdi. Bariyerleri yoktu. Ve bu bariyersizlik onu tanıyanların ya onu çok sevmesine ya çok itici bulmalarına yol açıyordu.Birgün şunu anladım. Yaptığı davranışları, aşırı kimi zaman insanları kıran şakaları otoritye uyamamasını “özgür olduğu ” veya insanları takmadığı için yapmıyordu. Elinden başka türlüsü gelmiyordu KENDİNİ KONTROL EDEMİYORDU bazen bize itiraf edemese de kendinden utanıyordu. Ve en derinlerinde herkesten takdir görmek istiyordu. İnsanların kimi zaman onu küçümsemelerinden çok yaralanıyordu bu “hiç kimseyi sallamadığını ” zannettiğimiz arkadaşım.Aynısını Nickte de görüyorum. Kendini kontrol edememe kendiyle ne yapacağını bilmeme. Ve bu karakterini değiştirebilmek için müthiş bir mücadele verilmiş ilk . Hiç anlamamışlar. Ne kadar acı çektiğini. Nickin kendisini sırasında daha kötü yalnız ve terk edilmiş hissetmesine yol açmış bu. Anne çocuğuna ulaşamıyor çaresiz. Çocuk derdini anlatamıyor çaresiz. Ve acı olan bu. Bu ansiklopedilerde anlatılabilecek bir durum değil.Kitabın sonlarına doğru hastalıkla biraz daha ” doğru ” şekilde savaşılıyor sanki. ama sonucu değiştirmiyor.Bana çok çabalamış olsa da hala Danielle Steel in bu hastalığın ne olduğunu anlamadığı hissi verdi. Ama bende en çok iz bırakmış kitaplarından biri. Oğluna karşı sınırsız hoşgörü gösteren bir anne değil Danielle Steel oğlunun elinden kayıp gitmemesi için çırpınan ve çırpınışlari yetersiz kalan bir anne. Ve bunu bu hastalığa yakından tanık olmamış olanlar kolay kolay anlayamazlar.