Hayatı Savunma Biçimleri” 8 öyküden oluşuyor. Öykülerde seçilen konuların bize uzaklığı, yani daha çok elit tabaka insanların hayatlarının işlenişi henüz kitabın başlarında dikkatimizi çeken noktalardan. Öykücünün toplumu iyi tanıması ve anlatması gerekirken A. Ağaoğlu bizim insanlarımıza nasıl gözlerini yumar? Yine öykülerde en göze batan başka bir nokta ise; öykülerin kahramanlarının belirsiz oluşu, sürekli olayların değişmesi kahramanında bu ölçüde yer değiştirmesi öyküde anlam karışıklığına yol açmaktadır. Kitabın sekizinci ve son öyküsü “Tanrı’nın sonuncu tebliği”. A. Ağaoğlu bu öyküyü niye yazmış anlayamadım. Tanrı’yı eleştirmek için mi? Öykünün sonlarında her ne kadar “kendince” bir mesaj vermeye çalışmışsa da anlatmış olduğu olay son derece kaba ve itici. Kendi kalemiyle tanrıyı konuşturuyor, kendi kalemiyle tanrıya cevap veriyor. Bazı yerlerde “aklınca” tanrıyı alt ediyor. İslam ve diğer dinler hakkında hiçbir detaylı bilgiye sahip olmadığı açık seçik belli olan yazar bu öyküsüyle kendini son derece gülünç bir duruma düşürmüştür. Yer yer peygamberleride eleştiren yazar sadece söylemek için söyleyen kin sahibi bir insan gibi anlattıklarını sağlam temellere oturtamamış ve bilgisizliğinin içerisinde habire bocalayıp kendine çıkış yolları aramıştır. Yani kısacası bu öykü yazarın ” maksadını bir hayli aşmış”. bu kitabı okumayanlar varsa kesinlikle tavsiye ETMİYORUM.