Kitabı ilk gödüğümde aklıma Terence’ nin “Ben insanım, insana dair hiçbir şey bana yabancı olamaz” sözü geldi. İnsanlığa reva görülen işkencelerin arasında bir kadının ruhuna ağıt’ tan, 15 Hordad’ a kadar, Çeçenistan’ dan Bosna’ ya kadar ve son zamanlarda Irak’ ta yaşananlara kadar saatlerce sürecek bir dizi işlenen insanlık suçu gözlerimin önünden geçti.İnsan olabilme onurunun, insanlığa uygulanan tüm işkencelerin karşısında durabilmek olduğunu, insanlara yapılan tüm zulümlere ve işkencelere karşı susanların bir gün aynı işkencelerle karşılaşma riskinin bulunduğunu, dökülen her gözyaşının bedenimin bir tarafına bir asit damlası gibi düştüğünü, işkence altında inleyen tüm insanların hazin öykülerini düşünüyorum. Ben bir insanım ey işkenceciler! Ben bir insanım…Diye atılan bir çığılığa kulak veriyorum ve içinde birazcıkta olsa insanlık taşıyabilen herkesin bu kitabı okuduktan sonra sessizce göğe doğru bakmasını ve aynı şeyi mırıldanmasını rica ediyorum.