Dîvân Edebiyatında en çok adı geçen çiçeklerin başında olan gül, şairlerin his ve hayal dünyalarında her zaman birbirlerinden güzel ve farklı benzetmelere konu olmuştur. Edebiyatta genel olarak sevgilinin sembolü olan gül, ilahî boyutta ise hem Allah’ın tecellisinin hem de Hz. Muhammed’in bir sembolü haline gelmiştir. Mesela Muhibbî (Kanûnî Sultan Süleyman), bir beytinde gülün bu denli seçkin olmasını halk arasında Hz. Muhammed’in terinden açtığı inancına bağlamaktadır: Çün’arak dökdi Muhammed anı gül bitürdi HakkAnun içündür Muhibbî oldugı mümtâz gül