Karanlık sözcüğünü alışkanlığın körlüğüyle değil de çağrıştırdıklarıyla, derin yapısıyla düşündüğümüzde, egemenlerin ezilenlerden ne istediğini de sorgulamaya, kavramaya başlamış oluruz. Bir belirsizlikten ötekine açılan günlerde, hiçbir yerden hiçbir yere açılan yorgunluklarda sürüklenmekten öteye küçük de olsa bir adımdır atılan. Özlemeyi bile unuttuğumuzdur. Bizimdir. Irak’ ın emperyalistler tarafından işgal edilmesi, bizim de bir parçası olduğumuz coğrafyada bir kez daha büyüttü, daha katmerli kıldı karanlığı. Irak’ ın işgaline karşı çıkanların çoğunluğu bile, başka bir ülke, öteki için sokağa çıkanların ve direnenlerin alışkanlığından sıyrılamadı. Oysa her Türkiyeli biraz Şaman, biraz Sümer, biraz Hititlidir. Ama her Türkiyeli biraz da Zerdüştidir. Mezopotamyalıdır.Bunları taşır dilinde, edasında, damarında. Tevfik Taş, gezdiği, tanıdığı bu olağanüstü coğrafyaya ait olmanın bilinciyle yazıyor. Gözlerinde uykusuzluğun kuru yaprakları. Bu coğrafyanın birbirine bağlı düşlerinden, tanrılarından, inanç yüklü heveslerinden, gücünden ve güçsüzlüğünden süzüyor şiiri. Destansı, ince ve hırçın. MEZOPOTAMYA Nice uzakmış ki bize bu imge Söylendikçe biz Tutsaklığı büyüyor Yaratılmayınca her sabah Elifi elifine Küskün bir mesel Biz söylendikçe Yitiyor o Kısık bir gaz lambası Karanlığın duvarında Yitiyor Göre görüne