Bu kitabın müellifi der ki: Toydum, yeni terleyen bıyıklarıma sevdalanmıştım. Yeniliğime sevdalanmamın beni bir mahpusluğa düşüreceğini işitmemiştim. Hafız’ın sesi de eskide kalmış bir yankısız tumturaktan ibaretti. Kendi yeniliğine mahpus kimselerle karşılaşmam, sarmaş dolaş ve dahi yoldaş olmam bir otomatik prosesyon oluverdi. Yeni kitaplar, yeni filmler, yeni gösteriler yeni her ne varsa onu gözetmeler, her yeni gün onu kollamalarla geçti gitti toyluğum. Bir de bugünün daha pekiştirerek söylersek yenileşmenin diliyle Mevlana’ya yepyeni şeyler söyletmek lazımı ekleyince, ardımdan ve hatta benden gelen yenilere diyecek sözüm, bakacak nazarım kalmadığını gördüm. Bu yenilerin de bana bir o kadar uzak kaldığını ister istemez tattım.