Yaşam denen serbest düşüşte herkes tutunur bir şeylere: Filmlere, şiirlere, aşka ve savaşa…Yara alınca el değiştiririz. Kimimiz düşer bu değişmece esnasında. Orası 0 noktası.Onca yol kat etmişken üstelik.“Aynı yollardan geçmeyeceğim” ler, “Uzatılan eli tutmayacağım” lar burada başlar.Kılıfını değiştiren bir yılan gibi bir başka akiste yinelerken kendimizi birikir ve çukurlara dolarız. İnsan kurumaz mı kendi çukurunda?Kururdu elbet; Evrende aşkın ve acının kapladığı yer beşerden büyük olmasa… Öyleyse ses, renk ve ahenge kulak vererek bir yalnızlığı çoğullaştıralım