Yıldızıdişi Sinope; üniversite yıllarında, ilk görüşte tutuldtuğu kızı elde etmek için olmadık uğraşlar içine düşen Paris'in, 'aşkı' uğruna verdiği çabaların öyküsü... Komedi ile başlayan, fedakarlıkla devam eden bu tutkunun içinde, her zaman bir trajedi olacak, belki de bu öyküde 'kendinizi'de bulacaksınız.... Bir tarafta güzel Kızılşın, diğer tarafta genç yazar Paris ve aklı karştıran esrarengiz rüyalar...Bir gencilik öyküsünü konu alan bu eserde kahramanımız genç Paris, öğrencilik döneminde yaşanan ilişkilri kendi alaycı üslubuyla sorgulamaya çalışıyor. Sevgi, dostluk ve romantizm üzerine gerçekleşen keşifler ise sadece yazarı değil sizi de sarmalayacak.
Kitap adi ve yazarin ismi gercekten muhtesem .Icine girdiginde ise baslangic mukemmel. Hele onsozde kendini tanittigi bolumde ‘Sinope yazarin en son kaleme aldigi ilk kitabidir” esprisi mukemmel otesi… Ama ortalari gecince cephanenin bittigi goruluyor. Soyle ki ; Sadi gibi, Halil Cibran gibi yazar, dusunur vs. lerin vecizelerini en baslarda kullaniyor ama sonralari cephane tukendigi icin isimsiz ‘ozlu sozler’ basliyor: Kuvvetli vurgularin bulundugu anlatilar kitabin hep on sayfalarinda, sonlara dogru cephane iyice tukeniyor tek kursun kalmiyor: Bu planlamayi cok iyi yapmak lazim…Kuvvetli bolumleri kitaba dagitmak lazim… kitapta edit hic yok, yazim hatalari cok ( bu kitap evi ne yazmisa yazar egri dogru hepsini basmis ) bunlarin duzeltilmeleri gerekirdi… Ayrica bazen cok vahim abartilara kacilmis… Ornegin ; Sinope’nin bos sandalyesini anlattigi bolumde ( 56-57. sayfalar ) “Hani bir baba evladini kaybeder de onun bos odasina bakarak dalar…Iste boyle bir duygu hissediyordum…” diye biten paragraf. Eyvah ki eyvah … Cunku evlat acisi dunyada hic bir aciya benzemez … yazar herhalde cocuk sahibi değil…
Kitap Yorumları - (2 Yorum)
Kitabı beğenmedim. Hangi vasfını tercih edip almışım, bilemedim. Muhtemelen çocuklardan birinin seçimiidi.
Kitap adi ve yazarin ismi gercekten muhtesem .Icine girdiginde ise baslangic mukemmel. Hele onsozde kendini tanittigi bolumde ‘Sinope yazarin en son kaleme aldigi ilk kitabidir” esprisi mukemmel otesi… Ama ortalari gecince cephanenin bittigi goruluyor. Soyle ki ; Sadi gibi, Halil Cibran gibi yazar, dusunur vs. lerin vecizelerini en baslarda kullaniyor ama sonralari cephane tukendigi icin isimsiz ‘ozlu sozler’ basliyor: Kuvvetli vurgularin bulundugu anlatilar kitabin hep on sayfalarinda, sonlara dogru cephane iyice tukeniyor tek kursun kalmiyor: Bu planlamayi cok iyi yapmak lazim…Kuvvetli bolumleri kitaba dagitmak lazim… kitapta edit hic yok, yazim hatalari cok ( bu kitap evi ne yazmisa yazar egri dogru hepsini basmis ) bunlarin duzeltilmeleri gerekirdi… Ayrica bazen cok vahim abartilara kacilmis… Ornegin ; Sinope’nin bos sandalyesini anlattigi bolumde ( 56-57. sayfalar ) “Hani bir baba evladini kaybeder de onun bos odasina bakarak dalar…Iste boyle bir duygu hissediyordum…” diye biten paragraf. Eyvah ki eyvah … Cunku evlat acisi dunyada hic bir aciya benzemez … yazar herhalde cocuk sahibi değil…