Evimizin penceresinden görünüyordu Sübhan Dağı… Yıllarca sırdaşım oldu. 1950’li yıllar…Malazgirt’in Derik köyünde oturuyoruz. Evimiz yamaçta. Tam karşısında, tüm ihtişamıyla Sübhan Dağı. Dorukları, yaz kış bembeyaz karlarla kaplı. Uzaktan uzağa Sübhan’la dost olmuştum. Onunla konuşuyorum, dertleşiyorum. Kimi zaman başını bulutlar kaplıyor. Bazen de tüm güzelliğiyle gülümseyip duruyor… Günlerce süren yağışlı havalarda kaybolur ortalıktan. Göremeyince hasretine kapılıyorum. Üzülüyorum… Yokluğu hüzün veriyor bana. Kışın her tarafı metrelerce kar kaplıyor. Çoğu kez aylarca sürüyor. Güneş açtığında, başı dumanlı Sübhan Dağı boy gösteriyor. Seviniyorum… Dalıp dalıp gidiyorum güzelliğine, yüceliğine…