Tüm hayvanların en zekisi, iyiliğin ne demek olduğunu bilen insanoğluna bir baskı yöntemi uygulayarak onu otomatik işleyen bir makine haline getirenlere kılıç kadar keskin olan kalemimle saldırmaktan başka hiçbir şey yapamıyorum…” Karabasan gibi bir gelecek atmosferi… Geceleyin sokakları terörize eden, yaşamları şiddet üzerine kurulu gençler ve bu hikâyenin anti-kahramanı Alex... Yayımlandığı günden bu yana “kült roman” özelliğini kaybetmeyen Otomatik Portakal’ın 15 yaşındaki kahramanı, “iyi ya da kötü nedir?”, “İnsan özgür iradesiyle kaderini seçebilir mi?” gibi soruların yanıtlarını kurcalarken, şiddet dolu sahnelere Beethoven’ın, Mozart’ın müziği eşlik ediyor; Alex ve “çete kardeşleri” Pete, Georgie ve Aptalof, yarattıkları yepyeni dilin kelimelerini okurun zihnine kazıyorlar. Ünlü yönetmen Stanley Kubrick tarafından 1971’de filme de çekilen Otomatik Portakal tüm zamanların en sarsıcı romanlarından. “Cockney dilinde (İngiliz argosu) bir deyiş vardır. ‘Uqueer as as clockwork orange’. Bu deyiş, olabilecek en yüksek derecede gariplikleri barındıran kişi anlamına gelir. Bu çok sevdiğim lafı, yıllarca bir kitap başlığında kullanmayı düşünmüşümdür. Bir de tabii Malezya’da ‘canlı’ anlamına gelen ‘orang’ sözcüğü var. Kitabı yazmaya başladığımda, rengi ve kokusu hoş bir meyvenin kullanıldığı bu deyişin, tam da anlatmak istediğim duruma, Pavlov kanunlarının uygulanmasına dayalı bir hikâyeye çok iyi oturduğunu düşündüm.” Anthony Burgess
Yaşamı, iyiyi ve kötüyü, suç ve cezayı, şiddeti ve tedavisini, özgür iradeyi, toplumda eriyip yiten bireyi ele alan sarsıcı bir roman. Bu romanın; sisteme eleştiri, beyin yıkama, bireyin değişimi ve dönüşümü gibi konularda zamansız olduğunu söylemekte fayda var. Film izler gibi okunuyor. Yazarın besteci kimliği, romanın temposunda da kendini başarıyla ifade ediyor. Dokuzuncu Senfoni bu kitaptan sonra insanın kulağına bambaşka geliyor.
Edebiyatta argonun yeri bakımından Otomatik Portakal iyi bir örnek, bu çevirisini çok doyurucu buldum. Dil olarak okuması kolay, hatta argosu yer yer eğlenceli fakat pek nahoş içeriği kesinlikle gül bahçesi vadetmiyor. Okurken sinirleri bir miktar yıpratıyor ne yazık ki. (Sinir bozuculuk seviyesi bana göre; Asılacak Kadın, Sineklerin Tanrısı, Lolita gibi romanlardan biraz fazla.)
Hikayenin anlatıcısı olan anti-kahramanımız Alex; şiddeti normalleştirmiş, bundan zevk alan biri. Bize anlattığı dünya ise tam anlamıyla bir etme bulma dünyası aslında.
Yıllardır pek çok tartışmaya konu olan bu eser; felsefeye ve insana dair merakı olanlar için dolaylı bir hazine. Pavlov’un köpeği; Otomatik Portakal’da Dr. Brodsky’nin insanı olarak karşımıza çıkıyor.
Bu insanlar neden böyle? İnsanı topluma kazandırmak mümkün mü? Mümkünse bu nasıl yapılır? Şiddete meyili ortadan kaldırmak bir çözüm müdür?
Tüm bunlara yanıt niteliğinde bir şey aktarıyor bize Alex 38. sayfada:
“Yetişkinlerin savaştığı, bombalar attığı, birbirini kesip doğradığı, acımasızlığın kol gezdiği bir dünyada gençlerin yurtsever, dine bağlı, uslu, terbiyeli olmaları söz konusu değildir.”
Çok merak ederek almıştım bu kitabı ama beklediğim bu değildi sanırım.
Modern klasikler serisinin içinde de neye göre yer almış ya da bu klasik olma konusunu kim belirliyor bilmiyorum ama çok muhteşem bir kitaptı diyemeyeceğim.
Çok argo ve benim günlük hayatta duymaktan geçtim okumaktan da fazlasıyla rahatsız olduğum bir dil. Belki de bu yüzden kendimi kitaba çok veremedim.
Fazlasıyla yozlaşmış bir toplumun gençlerinin yaşadıklarını ve yaptıklarını baş karakter Alex’in ağzından dinledik kardeşlerim 😉
Bir arkadaşın incelemesinde Alex’in çektiği acılar diye bir yorum okumuştum ve kitabı okuduktan sonra dedim ki Alex yaşattığı her acıdan dolayı başına geleni sonuna kadar hak etmişti.
Günümüzle benzer olaylar olması ve sistemin bizleri giderek robotlaştırmaya çalışmasına da güzel bir örnek teşkil ediyor aslında Alex’ in başına gelenler.
Gençlikte herşeyi yapıp bir yaştan sonra durulma mevzuu da çok ironik bence.
Sanki günümüzü anlatan ve toplumsal sorunlara dikkat çeken ve bunu da farklı bir bakış açısı ile yapan bir kitap. suçları kapatmanın yolu, suçluları suçu yapacak kişileri önlemek için onlara yetki vermekten geçiyor. Baş karaktere çok üzüldüm.
Kitap Yorumları - (5 Yorum)
Yaşamı, iyiyi ve kötüyü, suç ve cezayı, şiddeti ve tedavisini, özgür iradeyi, toplumda eriyip yiten bireyi ele alan sarsıcı bir roman. Bu romanın; sisteme eleştiri, beyin yıkama, bireyin değişimi ve dönüşümü gibi konularda zamansız olduğunu söylemekte fayda var. Film izler gibi okunuyor. Yazarın besteci kimliği, romanın temposunda da kendini başarıyla ifade ediyor. Dokuzuncu Senfoni bu kitaptan sonra insanın kulağına bambaşka geliyor.
Edebiyatta argonun yeri bakımından Otomatik Portakal iyi bir örnek, bu çevirisini çok doyurucu buldum. Dil olarak okuması kolay, hatta argosu yer yer eğlenceli fakat pek nahoş içeriği kesinlikle gül bahçesi vadetmiyor. Okurken sinirleri bir miktar yıpratıyor ne yazık ki. (Sinir bozuculuk seviyesi bana göre; Asılacak Kadın, Sineklerin Tanrısı, Lolita gibi romanlardan biraz fazla.)
Hikayenin anlatıcısı olan anti-kahramanımız Alex; şiddeti normalleştirmiş, bundan zevk alan biri. Bize anlattığı dünya ise tam anlamıyla bir etme bulma dünyası aslında.
Yıllardır pek çok tartışmaya konu olan bu eser; felsefeye ve insana dair merakı olanlar için dolaylı bir hazine. Pavlov’un köpeği; Otomatik Portakal’da Dr. Brodsky’nin insanı olarak karşımıza çıkıyor.
Bu insanlar neden böyle? İnsanı topluma kazandırmak mümkün mü? Mümkünse bu nasıl yapılır? Şiddete meyili ortadan kaldırmak bir çözüm müdür?
Tüm bunlara yanıt niteliğinde bir şey aktarıyor bize Alex 38. sayfada:
“Yetişkinlerin savaştığı, bombalar attığı, birbirini kesip doğradığı, acımasızlığın kol gezdiği bir dünyada gençlerin yurtsever, dine bağlı, uslu, terbiyeli olmaları söz konusu değildir.”
Çok merak ederek almıştım bu kitabı ama beklediğim bu değildi sanırım.
Modern klasikler serisinin içinde de neye göre yer almış ya da bu klasik olma konusunu kim belirliyor bilmiyorum ama çok muhteşem bir kitaptı diyemeyeceğim.
Çok argo ve benim günlük hayatta duymaktan geçtim okumaktan da fazlasıyla rahatsız olduğum bir dil. Belki de bu yüzden kendimi kitaba çok veremedim.
Fazlasıyla yozlaşmış bir toplumun gençlerinin yaşadıklarını ve yaptıklarını baş karakter Alex’in ağzından dinledik kardeşlerim 😉
Bir arkadaşın incelemesinde Alex’in çektiği acılar diye bir yorum okumuştum ve kitabı okuduktan sonra dedim ki Alex yaşattığı her acıdan dolayı başına geleni sonuna kadar hak etmişti.
Günümüzle benzer olaylar olması ve sistemin bizleri giderek robotlaştırmaya çalışmasına da güzel bir örnek teşkil ediyor aslında Alex’ in başına gelenler.
Gençlikte herşeyi yapıp bir yaştan sonra durulma mevzuu da çok ironik bence.
Çok beğendiğimi söyleyemem maalesef
Kesinlikle harika bir kitap okunmasında fayda var farklı bir bakış açısı kazandırıyor
Sanki günümüzü anlatan ve toplumsal sorunlara dikkat çeken ve bunu da farklı bir bakış açısı ile yapan bir kitap. suçları kapatmanın yolu, suçluları suçu yapacak kişileri önlemek için onlara yetki vermekten geçiyor. Baş karaktere çok üzüldüm.