Ortalama bir kitap. Şu ana kadar okuduğum en “ikna edicilikten yoksun” Ondaatje kitabı. Bu kitabı okuyunca anladım ki, her büyük yazarın mutlaka en az bir kötü kitabı oluyor. Romanın temel kusuru, kurgunun temelini oluşturan olayın (bir ören yerinde bulunan yakılmış iskelet üzerinden, Sri Lanka’nın kanlı iç savaşındaki yargısız infazları deşifre etmek), yaşanan devasa trajedinin yanında eften püften bir şey olması ve zorlama bir şekilde, ısrarla bu soruşturmaya odaklanılması. Ülkede kan gövdeyi götürüyor, her gün onlarca insan bombalı saldırılarda, çatışmalarda veya devlet ile gerilla güçlerinin karşılıklı yargısız infazlarında öldürülüyor, ama ne hikmetse sanki tuzu kuru bir Batılı ülkede cinayet soruşturması yürütülüyormuş gibi davranılıyor ve bir cesedin geçmişi araştırılıyor. Antropolog Anil’in geride bıraktığı sevgilisi Cullis ile veya arkadaşı Leaf ile olan anıları aktarılırken, Ondaatje’nin o nefis şiirsel üslubu birazcık kendini gösteriyor. Ama hepsi bu. Biraz da arkeolog Sarath’ın sıradışı kardeşi Doktor Gamini’yi anlatan güzel pasajlar var. Ama bu sayfalar romanı kurtarmaya yetmiyor maalesef. Kurgu ikna edici değil, karakterler tam olarak oturmamış, üslup sorunlu.