Radyo Tiyatrosu’nu, babaannemle birlikte dinler, yine ona okuduğum Kemalettin Tuğcu romanlarına ve izlediğimiz filmlerdeki Ayşecik’in, Ömercik’in dramlarına birlikte ağlardık. Filmlerdeki “kötü adamlar” ortak düşmanımızdı, fakat ben gizliden gizliye onları çok severdim. Hep iyi, sevimli ve babacan olan Hulusi Kentmen, Vahi Öz, Suphi Kaner, Nubar Terziyan, Necdet Tosun, Osman Alyanak kadar sevimli kötü adam Ahmet Tarık Tekçe’yi, çirkin fakat hüzünlü Danyal Topatan’ı, genç kızların içkilerine ilaç koyarak “kötülük” yapan Önder Somer’i, Bilal İnciyi, Kenan Pars’ı, Hüseyin Baradan’ı hep çok sevdim. Televizyonlu yıllar başladığında kimi sanatçılar vefalı olmakla övünürdü ekranlarda. Sevinir mutlu olurdum. Sonraları sözünü ettikleri vefanın futbol takımı olduğunu anladığımda “tarifsiz kederler” içindeydim, fakat bir çok sanatçıyı dostları, sevenleri çoktan unutmuş, terketmişti.