Twashtri kadını yaratacağı zaman erkeği yarattığı maddenin tamamen bittiğini ve kadını yaratmak için hiçbir elemanın var olmadığını görür. Uzun süre düşündükten sonra sonunda şöyle bir çare bulur. Ay’ın yuvarlaklığını, sürüngenlerin kıvrımlarını, sarmaşıkların yapışkanlığını, sazların titreyişini, kamışın zarafetini, çiçeklerin tomurcuklarını, yaprakların hafifliğini, filin hortumunun ucunun inceliğini, ceylanın bakışını, arıların toplaşmasını, güneş ışıklarının neşesini, bulutların ağıtını, rüzgarın dönekliğini, yabani tavşanın çekingenliğini, tavus kuşunun gösterişçi kibrini, papağının göğsünün yumuşaklığını, elmasın sertliğini, ateşin sıcaklığını, karın soğukluğunu, alakarganın gevezeliğini, kokilanın cilvesini, turna kuşunun yüze gülücülüğünü ve chakraweka’nın sadakatini alır ve bütün bunları karıştırarak kadını yaratır ve erkeğe verir. Fakat, bir hafta sonra erkek geri gelir ve Twashtri’ye şöyle yakınır: “Tanrım, bana verdiğin bu yaratık hayatımı çekilmez bir hale getirdi. Devamlı konuşup dayanılmaz derecede alay ediyor ve beni bir dakika yalnız bırakmıyor, devamlı şekilde kendisiyle ilgilenmemi isteyip bütün zamanımı alıyor. Aslı olmayan şeylere ağlıyor ve daima aylak dolaşıyor. Kendisi ile yaşamam olanaksız olduğu için size bu yarattığı geri getirdim.” Sonra ne mi olmuş:Bu kitabın satırları arasında sürdürmüşler serüvenlerini…