“…Küçücüğüm ne yapıyorsun? Uslu, sevimli bir çocuk olup paşa paşa çalışıyor musun? Söyle bana, şimdi ne üzerindesin… Sen de benim kadar akıllı ve uslu musun? Haydi söyle bakalım bana? Ben tam bir bilge hayatı yaşıyorum. Odamdam dışarıya ender çıkıyorum. Kimseciklerle görüşmüyorum. Bay Masson’dan da çikolatalar yemiyorum! Hayır. Evde güzel güzel oturup, işimle yatıp işimle kalkıyorum! Şimdi de, yatağımın üzerine oturmuş bir vaziyetteyim. Tam karşımda iki tuvalim var. Biri bir iskemle üzerinde, öteki bir sehpa üzerinde duruyor. Onlara dikkatle bakıyor ve yarın sabah şu resmin orasını burasını değiştiririm diye düşünüyorum. Sevimli, küçük bir çocuğum, değil mi? Memişim, şimdi sana sarılmak istiyorum. Bu çok kötü bir istek değil mi küçücüğüm!! Böyle şeyleri asla düşünmemeliyim!! Ama ne yaparsın… 27 yaşındayım… Serde gençlik var. Gel uzan yanıma! Kaloriferden ötürü, burası çok sıcak. Çok kötü nezle olduğum için pencereyi bile açmıyorum. Yine, yatağa uzanıp yazıyorum sana. Ne kadar da halsizim! Sana anlatamam. Odada yapayalnızım. Ölsem, kimsenin haberi bile olmayacak! Bu akşam sana yazmaya bile halim kalmadı. Yarın devam ederim, çok kuvvetsizim. Yarın sabah bu mektubu bitiririm. Bu gecelik, bu kadar. Allah rahatlık versin sana küçücüğüm. Bırak da gözlerini öpücüklerle örteyim…”