Ruhsal açlığı boyunu aşmış, düşünemeyen bireyler yaratılıyor; şiire sığınarak bunun sosyal-kültürel alt yapısını sorgulamaya çalıştım. İçim kan ağlayarak bu serüveni yeniden yaşarken, beni en çok ürküten; sevgi yoksunu büyümüş bireylerin sevgilerinin önemsenmez oluşlarıydı. Bu duyarsızlık, bireyi tek yöntem olarak şiddeti seçmeye götürürken, devletin bundaki rolünü ve katkısını ele aldım, bunu sorguladım. Bütün bunlara şiirsel bir dille değindim ve okuyucuya o cepheden seslendim.