Tahirî Ağabey, kimseyi gıybet etmez, kimseye de yanında gıybet ettirmezdi. Baş ucunda bir levha vardı.Mektubat’taki: “Gıybet, ehl-i adâvet ve haset ve inadın en çok istimal ettikleri alçak bir silâhtır. İzzet-i nefis sahibi, bu pis silâha tenezzül edip istimal etmez. Nasıl meşhur bir zât demiş: “Düşmanıma gıybetle ceza vermekten nefsimi yüksek tutuyorum ve tenezzül etmiyorum. Çünkü gıybet, zayıf ve zelil ve aşağıların silâhıdır.”Tahirî Ağabeye birisinin gıyabında bir şey söylense hemen bu levhaya işaret eder ya kendi okur; veya o kimseye okuturdu.Tahirî Ağabey, Üstadımız yanında ve hizmetinde kemâl-i sadakatle hizmetten sonra bir müddet memleketi olan Atabey’de kalmış, sonra İstanbul’a gelerek hizmet-i Nuriye’de ve neşriyatta devam etmiş. Ve tevafuklu Kur’ân-ı Kerim’in yazı ve tashihinde senelerce bulunmuş. Atabey’deki evini satmış ve parasını tevafuklu Kur’ân’ın tab’ ve neşrine sarf eylemiştir. Hayatında daima bir düsturu ve âdeti olan teheccüd namazına devam etmiş ve evradlarını daima okumuştur, son gecede yine teheccüdüne kalkmış ve namazdan sonra oturmuştur. Hizmetinde bulunan Ekrem kardeşe, torunu Dr. Hüsnü’yü yanına getirmesini söylemiş ve bilâhare hiç ölüm hâleti göstermeden oturduğu yerden sağa dönerek huzur-u Rabbü’l-Âlemîn’e müteveccihen dergâh-ı ebediyete urûç eylemiştir. Rahmetullahi aleyhi rahmeten vasiaten!..