Kendini benliğinin yansımasını ayna olarak tanımlayan kadın, bir gece bu görüntüden rahatsızlık duyarak “dolunay ayini” adı verdiği kendiyle yüzleşme gecelerinde aynayı paramparça eder. “Dünyamın merkezindeki ayna kırıldı. Onlar oradaydılar. Bütün deli kadınlar. Ortalığa saçılan eşsiz parçalarımı, ellerinin kanamasına aldırmaksızın alıp kaçıştılar. Her biri başka bir uzaklığa yol aldı. Kendi hikâyelerine kavuştular. Oysa benim aynamın sırrı mutsuz sonlar yazmaktı. Onlar kendi hikâyeleri ile karşılaşıncaya kadar bunu bilmiyorlardı.” Yine bir yüzleşme gecesinde parçaladığı ve artık kaybettiğini düşündüğü parçalarını kendine çağırır. Çünkü gerçek şudur ki; kendiden kaçış yoktur. Dağılan her ayna parçası şahit olduğu başka kadınların hikayeleriyle geri dönerler…