İnsanoğlunun var oluşu ile kendini görme arzusu başlamış.Önceleri durgun sularda yansıyan aksine bakmış,Sonrasında her istediğinde bakabileceği aynalar yapmış.Ön yüzü parlakmış aynanın, arkası “sır”lı,Oysa insan bu; sırlara vukufiyeti sınırlı.Ne çare ki, görmeli değil mi, “sır”ın örttüğü sırrı?Kırılıp dökülünce sırlar, hatırlanır unutulan arka yüz.Görmeye değerdir o anda, görünmeyeni gören yüz,Birden kalpler katılaşır, tutar buz.İç içe dönük ayarlarda derinleşiyor yaşanmış olaylar.Geçmişle gelecek arasında bir köprüdür aynalar,bunu, ancak bakıp da görenler anlar…