Hakikat özgürleştirir, mutlu kılar mı, yoksa bilmemek, cehalet midir mutluluğun temeli? Peki ya bilip de söylememekteki ikiyüzlülükle nasıl yaşanır? İnançla inançsızlığın, kitleyle bireyin müphem, tekinsiz ilişkisinin karanlıklarına dalar ve o karanlıklardan elmas değerinde bir öykü çıkarır Unamuno 1931’de… “İçine şeytan kaçmışların ünlü şifacısı Don Manuel’imizin – nedenini bilmesem de – Şeytan’a inanmadığını düşünerek oradan ayrıldım.”
Kitap Yorumları - (5 Yorum)
çok beğendiğim bir kitap oldu.Ufuk açıcı zevkle okunacak bir kitap
Hikayenin kısalığına rağmen verdiği mesajlar çok doluydu. Bu arada kitap, SEL’in GECEYARISI kitaplığı serisinde yer alıyor, o yüzden boyut olarak diğer kitaplardan çok küçük.
UNAMUNO nun tarzı çok iyi.Hikaye bana KAZANCAKİS in ZORBA kitabını hatırlattı.Okuyucu için çok zevkli bir kitap.
Bu hikaye çok tanıdık bir motifi güzelce işlemiş
inanmıyor ancak insanların mutluluğu için öyle davranmak zorunda hissediyor. Yaratılanlar ölmek için doğmak zorunda olduklarını bilmelidirler. Bununla teselli buluyorlar. Manuel’imiz için teselli ise insanlardaki teselliden gelen tesellidir. O buna inanıyor…
Nietzschevari bir söylem var öyküde… iyi okumalar.