Tren seyahati gibi bu. Kompartıman penceresinden biteviye değişen panoramayı izlemek, istaasyonlarda ise sadece indi – bindi. Karşı koltukta hep yenilenen yüzler, ne kasabanın şirin istasyon binası penceresinden gülümseyen çilekeş istasyon şefinin ceren gözlü kızına sevdalanıp orada kalmaca, ne de bir kentin neon ışıklarına pervaneler misali yakalanıp o kente demir atmaca. Tren gittikçe hiç inmemek, cepte sonsuza kesilmiş bir bilet. Hayatı böyle yaşayınca mı oldu acep bu işler?