Taliban'ın Kabil'e girdiği 27 Eylül 1996 tarihinde, Latifa on altı yaşındaydı ve büyük hayalleri vardı. Çabuk büyümek ve gazeteci olmak istiyordu. On yedi yıldır Afganistan'ı perişan eden savaşa karşın, yaşadığı için mutluydu yine de. Ama Taliban, yönetimi ele alır almaz, diğer kadınlar gibi aşağılandı, hakarete uğradı, eve kapanmak ve "çadri" giymek zorunda kaldı. Korku ve dehşet saçan bir güç, kendi evinde hapsetti onu, yaşamını zorla elinden aldı. Ve bazı aile bireyleriyle birlikte ülkesinden gizlice kaçmaktan başka çaresi kalmamıştı. "Çalınan Yüz", Latifa'nın Taliban döneminde yaşadıklarına tanıklık ediyor. Kırılan umutların ve aynı zamanda Afgan kadınlarının özgürlüklerine, onurlarına kavuşmaları için verdikleri büyük mücadelenin romanı...
Çok sarsıcı ama mutlaka okunması gereken bir kitap. Özellikle Taliban’ın ülkede sözde şeriatla nasıl faşizmle yönettiğini çarpıcı örneklerle bizlere gösteriyor.
1996 yılının sonbaharında, beş çocuklu çalışkan ve liberal bir ailenin en küçük ferdi olan Latifa, on altı yaşının verdiği coşkuyla sürdürüyordu yaşamını. Babası serbest meslek sahibi, annesi jinekolog, iki abisi üniversite öğrencisi ve ablası hostes iken aynı yılın 27 eylülünde başkentin üstüne az çok beklenen ve herkesin bildiği o kara bulutlar çöktü. Afganlılar kendilerini kısıtlayan yeni bir rejimle yeni güne uyandılar. Afganlı ‘kız kardeşler’ bu yeni rejimle belki de en çok kısıtlananlar olacaktı… Oysa bundan tam da bir gün önce gazetecilik bölümüne kaydını yaptırmış olan Latifa terzide bayram elbisesini prova ediyordu. Ama, her şey birdenbire tersine işlemeye başladı; artık sabah koşuları olmayacak, okula gidilmeyecek, müzik dinlenmeyecek, dans edilmeyecek, film seyredilmeyecekti. Tüm bunlara ek olarak fotoğraf çekilmeyecek, çektirilmeyecek, alanlarda uçurtma uçurulmayacak, hatta burkalar altından bile makyaj yapılmayacaktı.
Kitap Yorumları - (2 Yorum)
Çok sarsıcı ama mutlaka okunması gereken bir kitap. Özellikle Taliban’ın ülkede sözde şeriatla nasıl faşizmle yönettiğini çarpıcı örneklerle bizlere gösteriyor.
1996 yılının sonbaharında, beş çocuklu çalışkan ve liberal bir ailenin en küçük ferdi olan Latifa, on altı yaşının verdiği coşkuyla sürdürüyordu yaşamını. Babası serbest meslek sahibi, annesi jinekolog, iki abisi üniversite öğrencisi ve ablası hostes iken aynı yılın 27 eylülünde başkentin üstüne az çok beklenen ve herkesin bildiği o kara bulutlar çöktü. Afganlılar kendilerini kısıtlayan yeni bir rejimle yeni güne uyandılar. Afganlı ‘kız kardeşler’ bu yeni rejimle belki de en çok kısıtlananlar olacaktı… Oysa bundan tam da bir gün önce gazetecilik bölümüne kaydını yaptırmış olan Latifa terzide bayram elbisesini prova ediyordu. Ama, her şey birdenbire tersine işlemeye başladı; artık sabah koşuları olmayacak, okula gidilmeyecek, müzik dinlenmeyecek, dans edilmeyecek, film seyredilmeyecekti. Tüm bunlara ek olarak fotoğraf çekilmeyecek, çektirilmeyecek, alanlarda uçurtma uçurulmayacak, hatta burkalar altından bile makyaj yapılmayacaktı.