Kişisel efsanemizin tek eksiği, yazık bir aşk hikâyesiydi. Biz her yaz, güneşin bizi gereğinden fazla ısıtmasına aldandık ve yalan bir fink şarkısı eşliğinde sevgi sureti arsızı bir çift göze ve kaltak bir gülümsemeye verdik kendimizi. Her şeyi abartmayı çok sevdiğimiz için o kadar çok abarttık ki bu işi, sonunda gerçekleri görmezden gelememeye başladınız, kaybettik aniden sizi. Böylece tamamladık, herkese anlamlı gelmesini beklediğimiz ama sadece bizde gözyaşına mahal veren yazık aşk hikâyemizi. Alıp kişisel tatminimizi aynanın karşısında izledik kaşarlanıp, genişlememizi.