Ne çok çocuk var okulun bahçesinde, sokakta, sahada ve ne çok ağaç… Parkımızda, ormanda! Ne çok insan var kentimizde; ne çok canlı, ne çok kuş, ne çok börtü böcek… Doğada… Ne çok oyun var bir araya gelince… Ağaçlar, kuşlar, kelebekler, cümle börtü böceğin de oyunu var mı ki? Yaralı kuşlar, evinden olmuş sincaplar, kanadı kırık kelebekler de ağlar mı; düşüp de kolunu bacağını yaralayan çocuklar gibi! Ya oyun alanlarımıza, parklara kondurulan yapıların elimizden aldığı oyunlarımız, buluşmalarımız? Yurduna fabrika dikilen ağaçlar, yaşadığı ağacı yitiren cümle kuşlar, suları kirlenen balıklar da üzülür mü biz çocuklar kadar? Ya böbürlenmeler, kıskançlıklar, çekememezlikler ne söyler dünyaya?