Ben kahramanlık göremiyorum kendimde. Ne zaman kendimde kahramanlık görmek istesem, yaşanmışlıklarım engeller isteğimi. Tamam, belki kimseyi çok fazla üzmedim, kimseye çok fazla zarar vermedim ama ya kendime..? Hüzünler beni avucunun içine almış durumda. Geçmişteki izler..! Özellikle somut izler..!

Gidin ve o eve bakın. Evin içindeki parmak izlerine bakın büyüteçlerle. Ben o evdeydim. O evin her yerinde benim ve Emel’in izlerini bulabilirsiniz. O izlerde, masumiyetin kalıntıları mevcut. O izlerde, gerçek aşkın ötesinde bir dostluk, bir çift sevgili görebilirsiniz. Ben o evdeydim işte!

Mademki beni hüzünlendiren şeyler somuttu, o hüzünleri kendi silahlarıyla vurabilirdim; güzel bir yüz, masum bir yüz… İç dünyası önemli değil, somut kavramlar önemli; masum bir ten, masum bir vücut, masum bir ses…