Dinî düşüncenin, pratik görünümlerinden birisi de onun sosyal sahaya atılma eğilimi göstermesidir. Çünkü tabiatı itibariyle inanç; şerefli ve coşku dolu bir bağlantıdır.Ve devamlı olarak yayılma eğilimi gösterir. Başkalarının da aynı inancı paylaşmasını ister. İnanan kişiyi kendinden geçirerek davasını ve hedefini gerçekleştirmeye sevkeder. Halbuki ilmî ve felsefî düşünce, insan kaynaklı diğer bütün kültür birikimleri gibi daha çok spekülasyona, feragata ve yalnızlığa meyyaldir.