Sevgili öğrencim bu yapıtında tüm zamanlarda insanı etkileyebimiş bir konuyu işliyor.İntihar, bu kitapta sıradan bir olay değil yaşayan,elle tutulur bir gerçeklik olarak karşımıza çıkıyor.Bir öykü olarak başlayan her bölüm gerçekliğin bir şamarı olarak iniyor okurun suratına. İrkiliyorsunuz, kendinizi sorgulamaya başlıyorsunuz. Ne demişti öğrencim yıllar önce: “Seni seviyoruz ama bu senin suçluluğunu örtmez. Söylediklerin için değil,söylemediklerin için suçlusun.”İşte bu kitabı okuyan herkes gibi oturup söylediklerimizi/ söylemediklerimizi yani varoluşumuzun dayanılmaz acısını irdeleyelim.Kitapta intihar öyküleri öylesine art arda geliyor ki okur, bir yerde ipin ucunu kaçırıyor. Tüm adlar siliniyor,öyküler bitiyor, adsız bir ad kalıyor geriye.Bir de Mayakovski’nin Yesenin’in intiharı üzerine söylediği ancak kendisinin de pek tutmadığı sözü var:” Bu dünyada zor değil ölmekasıl iş yaşayabilmek.”İnsan ruhunun derinliğinde yatan yoksulluğu/yoksunluğu hatırlayabilmek için OKUYUNUZ