Kim ki, Allah’ın arzında kendisini mülkün sahibi olarak görür; kim ki, kendisini biricik ve kâhir otorite olarak görür; kim ki, kendisini siyasi iktidar düzleminde hâkimi mutlak olarak görür ve gösterirse, böyle birinin ilâhlık davası güden bir şarlatan olduğuna hükmetmek için, onun insanların önüne çıkıp da “ben sizin ilahınızım, velinizim, velinimetinizim, kefilinizim ya da haminizim” diye bağırması gerekmez. Bunun içindir ki Kur’an-ı Kerim, ne zaman hilkatten (yaratılıştan), eşyaya takdir edilen ölçü ve yasalardan, yaratılmışlar âleminin bağlı olduğu düzenden söz etse, ısrarla, Allah’ın hem yaratmada, hem ölçü ve yasa koymada ve hem de âlemi çekip çevirme işinde ortağı olmadığını vurgulamakta, hükmünde ve mülkünde şerîki (ortağı) bulunmadığını belirtmektedir.