Hayatını Su Kasidesi ile özetleyen bir şairdir Fuzûlî. Ömrü boyunca her daim Yüce Dost’u aramış,  insan, tabiat ve hayvana aşk nazarıyla bakmış ve öyle dile getirmiştir. Eserlerindeki hep kendisidir. Rind olup yollara, Mecnun olup çöllere, hasta olup yataklara düşen, marazını bir yorgan gibi üstüne çeken hep kendisidir. Her beytinde, her mısraında, her harfinde sonu gelmez ızdıraplar, ayrılıklar, ahlar, kanlar, feryad u figanlar kalbinin sesleridir.Büyük şair Fuzûlî, bu çağın insanının anlaması belki imkânsız belki zor bir vasfa sahiptir. Çileyi kendine dost bilmiş ve hep onunla varlığını hissetmiştir. Melal ü mihnetle mesut ve bahtiyardır. Zira onda Sevgili’yi bulmuştur. O’nu bulan ne ister ki, Fuzûlî ne istesin.