Modern Türk şiirinin yaşayan on üç temsilcisinin eserlerine divan edebiyatından yansıyan parıltıları göstermeye çalıştığı bu kitap, geleneğin bazen soluk bazen koyu renkleriyle ama bir süreklilik içinde akışını çok açık bir biçimde göstermektedir. Eserlerini incelediğim şairlerden özellikle Sezai Karakoç, Hilmi Yavuz ve Atillâ İlhan artık takipçilerini yetiştirmiş, geleneğe yönelen sonraki kuşaklar için birer model olmuş ustalardır. Bu ustalar için Yahya Kemal ve Ahmet Haşim’in eserleri ne kadar yol gösterici ise onların şiirleri de kendi takipçileri için o ölçüde yol göstericidir. Divan şiirinin dönüştürülmesi bağlamında Behçet Necatiğil ile Asaf Hâlef Çelebi’nin eserleri de günümüzün şairlerine güven duygusu aşılamakta, kılavuz olmaktadır.