(…)”beni bağışla seni ben sandımköpüklü akışmayız daha ilk bakışmadanelle yazdığım kırmızı kınnapla düğümlübu defterin sayfaları yarıyı geçtibak ilk sayfasında doğduğum evmemleketten kuru bir papatyatemel taşımız aynı dağdanaynı ağaçtan kirişimizdenizin dibinden gelen ömür taşımısana verdimavuç içi kadarkundaklanmış bebeğe benzerartık adımızı saklayan o beş harf, iki hece sustutemelli bir yola çıktım“ah  teşko si mene”sensizliğin açtığı yara ha bire derinlersonunu bilmediğim bir yola çıktımölmüş babam canıma küstüardımdan sesler: ‘gitme kal zere’bu bitmeyen tokmak sesleri nereden geliyorişte orada / o sonsuz bir mavide boğulacaktımdünyalar seninmişcehennemmiş senin olmadığın her yeryaşayınca anladım”(…) İsmet Arasan