Dinlediğimiz müzik, söylediğimiz şarkılar, deniz kenarları, zeytinsiz bahçeler, deniz kıyıları, lokantaları…Sonra eskileden bir türkü yayla yolları uzayıp gider…belki de Gözne’yePortakal bahçelerini soyduk, başucumuza koyduk, evlerimizin önü zeytin ağacı, liman suyu ile karın doymaz, on bin tane gecekondu, birinden denize bu kadar yakın durup, denize kavuşamayan kentliler, 6 milyar dünyalının hiç biri, bu kentten geçmişler dışında Pozcu sözcüğünü bilmez, bu kenttekiler bilir de ne olur…Akdeniz’le Toroslar’ın kıyısında bir cennet ya da bir dağla bir deniz arasında kapana kısılmış bir kent yarim bekler beni dağlar ardında ya da gemiler kalkar yüreğimden, sessizce…aslında hepsi lafı güzaf, evlerinin önü Mersin her şey bir varmış bir yokmuş olmasın diye…Kent Rodyo Cıngılı.