Mehmet Akif’in yedinci ve son şiir kitabı Gölgeler’deki şiirlerin çoğu onun vatanında uzakta olduğu ömrünün son on yılına aittir.Bu şiirlerde o artık bir toplum ve sosyal olaylarla illgilenen şair olmaktan çok bir”ben”şairidir.Dış dünyadan kendi iç dünyasına yönelen şairin,bu devenin en önemli ürünleri olan “Gece”, “Hicran”ve “Secde”şiirlerinde bu içe dönüş tasavvufi bir boyut da kazanmıştır.Gurbet duygusu ve yanlızlığa yaşlılık ve hastalığın da ekLenmesi bu dönemin şiirlerini hem hüzünle gölgelemiş hem de yer yer zehirli serzenişlere yol açmıştır.Pek çok eleştirmen Mehmet Akif’in bu şiirlerini sanatının zirve noktası olarak değerlendirmişlerdir.