İki yazar kızkardeşin, ağabeylerinin ve aynı evde yaşayıp aynı babaya sahip oldukları için kendilerinin de paylaştıkları dramı, birbirlerinden habersiz, hem de aynı zamanda yazıp yayınlamaları ilgimi çekmişti bu kitabı seçerken.Lübnan’ın yaşadığı felaketlerin fonda aktarıldığı bu romanda esas olarak bir babanın evladını reddetmesi, onu yok etmeğe çalışması esas tema. Bir baba bu kadar mı nefret edebilir kendi öz evladından? Bu soruya cevaplar bulunmağa çalışılıyor, ama hepsi de eğreti. Ömrünün 10 yılını bir baba yüzünden akılhastanesinde geçirmek ne demek? Burada gerçek akıl hastasının hiç mazeretsiz olarak baba olduğunu düşünüyorum. Neylersiniz ki, bu bir roman değil, biyografik bir kitap. Bizim ne düşündüğümüz ya da hissettiğimizin hiçbir hükmü yok burada.