Geceydi, karanlıktı. Yatakta biri derin derin soluyordu. İri bir gölge sessizce süzülüp başucuna kadar sokulmuştu. Kölenin hâlâ dönmediğini sanıyorlardı. Şartuşsus yatağında değildi, sevgili karısı hiç istemediği halde bu gece gelip yatağına uzanmıştı ve uyumuştu. Hittimteti’nin nerede olduğunu hiç kimse bilmiyordu. Yorgunluk ve keder dizboyuydu. Bu anı gören biri olsaydı, yatak odasına kadar sokulan bu kişinin birinin canına kast etmek için girdiğini rahatlıkla söyleyebilirdi. Ölümün kol gezdiği yerlerde bütün sebepler gözaçıp kapayıncaya kadar olur biter ve engelleri ortadan bir bir kaldırır.