Yannis Ritsos’un, -Aragon’a göre çağımızın en büyük şarinin- şiirini büyük yapan nedir? Ritsos’un şiirinin büyüklüğü, “büyüklük”ü yadsımasından gelir. “Helena”, bir “büyüklük”ün, bir mitolojinin, bir söylemin yadsınmasının şiiridir. Ama, aynı zamanda, bir başka “büyüklük”ün, bir başka mitolojinin, bir başka söylemin yaratılmasının şiiridir. “Helena” ve “Nöbetçi”de bir tavır var: Bize, büyük, önemli, güzel, iyi denildiğinde duralım; büyük, küçüktür belki, önemli önemsizdir, güzel çirkindir, iyi kötüdür. Nesnelerin, olayların, insanların somut görüntüleriyle yetinmeyelim, çünkü aslolan somut görüntülerin ötesinde olabilir. Nesnelerin, olayların, insanların karşısında birer “tüketici” gibi, durmayalım. İşte o zaman, hayatın nebzının, önemsiz denen, küçük denen, marjinal denen şeylerde attığını görebiliriz. Ve işte o zaman, önemsiz önemlileşebilir, küçük büyüyebilir, ve belki de dünyanın değişmesi denilen şey gerçekleşmeye başlar.