…Mevla dünyada bizi serbest bırakıp bu irade-i cüz’iyye ile kendini sevmemiz ve ibadet etmemiz yolunda teşvik etmiştir. Kalp ki onu sevmenin mekânıdır. Her ne kadar gerçeklerden uzaklarda da olsa, önceleri dünya sevgilerine, muhabbetlerine kapılsa da; hayranlık duyduğu şeyler dört dörtlük olmadığından sonunda tükenmeye ve yok olmaya yüz tutmuştur. Eğer kuvvetli bir akıl sahibi olup onu da kullanma kabileyetine sahipse bu sevgilerle mutluluk ve kalp huzuru ile elde edemeyeceğini anlayıp içindeki boşluğu doldurma yollarını aramaya başlar. İşte bu durumda olan kalplere ufak bir kıvılcım yeterlidir…(Önsöz’den)