Yaşar Kemal’in Kimsecik üçlüsünün üç kitabını da okudum.Yağmurcuk Kuşu, Kale Kapısı ve Kanın Sesi. belleğimde kök salan kimlikler, mekanlar, kişilikler, tecrübeler.Korkunun romanı bu. Korkunun bilincimizde açacağı o geniş ve hep kıyılarında dolaştığımız ve Yaşar Kemal’in bizi tam da o alanın ortasına savunmasız bir şekilde bıraktığı roman. Orada gezdiriyor bizi. Delice korkuyorsunuz ve insanın korkularıyla insan olabildiğinin bilincine varıyorsunuz.Sonra korku duvarını aşıveriyorsunuz. yeniden üretene kadar.Öylesine dehşetli sevebilir ki insan öylesine dehşetli sevginizden korkabilir ve onu öldürebilirsiniz. o psikolojik çözülmeler. Dehşet bir üçlü insanın sınırlarını zorluyor ya da daha önce olan ama farkında bile olmadığımız o sınırların ötesine geçiyorsunuz. Mustafa’nın korku kesmiş küçük bedeni oluveriyorsunuz.onunla ölüyor, öldürüyor, korkudan ölüyorsunuz svevgiden deliriyorsunuz bir çocuğun yüreği olup çıkıyorsunuz. Salman’ın delice sevgisine kaptırıveriyorsunuz kendinizi ve öldürüyorsunuz.Korkudan ve sevgiden sarhoş oldum