Bu fotoğraflarda da sessizliğin müziğini duyuyoruz. Sessizlik, imgenin sesi, dahası imgenin ta kendisi oluyor. Düz, saydam ve beyaz yüzeyleriyle (gene Barthes gibi söyleyeyim), bir punctum olan sessizlik! Hilmi YavuzKapadokya’nın kayalarına bakarken, ansızın, sesini duyduğumuz imgenin, bir yontunun imgesi olup olmadığı düşünmeye koyuluyorsunuz. Kayalar, tılsımlı bir sözle bir yontuya dönüşüyor sanki! Ve Kamil Fırat’ın Kapadokya’larında fotoğraf taş kesiliyor! Taş Kesilmek! Kamil Fırat’ın Kapadokya fotoğraflarında imgelerin sesi, sessizlik aslında! Belki de gerçekten, taş kadar sessizdirler. Barthes, “fotoğraf sessiz olmalıdır” der Camera Lucida’da…