Aslında ikimiz de kahve sevmezdik.Söyleyemediklerimizin yerine geçerdi.Araya giren duygusal ayrılıkların sonbulması dileğiydi. Vazgeçememek, kıyamamak, pişman olmak,KAVUŞMAK demekti.Evimizdeki sıcaklığı korumak demekti…Sonuçta BİZİ hep korudu bu sihirli cümle…“Hadi gel, bi kahve içelim…”O, bizim Kemal!.. Bu topraklarda yaşayan, yediden yetmişe herkesin görür görmez yüzüne bir gülümseme kondurmasına neden olan bir “sima”… Ekrandan, sinema perdesinden bize yansıyan çocuksu gülümsemesiyle saflığın sembolleşmiş hali… Kardeşlik ve paylaşımın…“İyiler sonunda hep kazanır” sözünün… Bizim Kemal, bizim gülen yüzümüz…Yetmişinci doğum gününde Kemal Sunal’ı bize sevgilisi, eşi,hayat arkadaşı, çocuklarının annesi Gül Sunal anlatıyor…Hem de en sahici, en samimi haliyle… Hiçbir formatın sınırlarına girmeyi kabul etmeden… İçinden geldiği gibi… O’nu sevmenin mutluluğunu, O’nsuz yaşamaya alışmanın hüznünü hâlâ en güçlü şekilde hissederek…