Bu çalışmada, Türkiye’de Cumhuriyet tarihinin 1923–1996 dönemi boyunca yaşanan siyasal dönüşümler ele alınmakta, anayasaların değiştirildiği, kişilerin hak ve özgürlüklerinin yeniden belirlendiği, siyasal dönüşüm olarak tanımlanan dönemlerin çözümlemesi yapılmaktadır. Çalışmada, Türkiye, belirli bir dünya düzeni içerisinde, belirli bir jeostratejik konuma sahip bir ülke olarak düşünülmekte ve siyasal dönüşümler, Türkiye’nin içinde bulunduğu coğrafyada, yani Ortadoğu’da, dünya düzenine bağlı olarak meydana gelen değişimlerle ve Türkiye ekonomisindeki dalgalanmalar yardımıyla açıklanmaktadır.Ele alınan dönem boyunca, 1937, 1946, 1960, 1971 ve 1980 yıllarına rastlayan beş siyasal dönüşüm yaşandığı düşünülmektedir. 1937 yılı, Cumhuriyet Halk Partisi ilkelerinin anayasaya yerleştirildiği, mevcut parti–devlet ilişkisinin derinleştirildiği, merkezin daha da güçlendirildiği bir dönüşümün zirve noktasıdır. 1946 yılı demokratikleşmeyle gerçekleşen bir dönüşümü ifade etmektedir. 1960, 1971 ve 1980 tarihleri ise askeri darbelerle gerçekleşen siyasi dönüşüm dönemlerini simgelemektedir. 1995 yılında başlayan altıncı dönüşüm sürecinde “ademi merkeziyetçi”, merkezin denetimini azaltan, yerel yönetimlere ağırlık veren bir yapılanmaya gidildiği görülmektedir. Bir anlamda dönüşümün demokratikleşmeyle gerçekleşeceği düşünülmektedir.