Sen hiç böylesine yaşamadın Bedreddinhiç yaşamadın acı’nın böylesini:bir engerek gibi ısıra-parçalaya aktı durdu tenimde-yırtarak aldılar yensiz, yakasız giysimihaykırdı kırbaç yarıklarını çıplaklığım-vurdular yüzüm üstü bir kalas çarmıhakırıldı bir fanus gibi!-sökercesine gerdiler kollarımımıhladılar avuçlarımdanyüreğime kadar yırtıldı etim-varyozlarla kırdılar dizlerimiayak kemiklerimi kırdılar-apışlarımı kanatarak ayırıp bacaklarımımıhladılar tabanlarımdan-hançerlerle oydular küreklerimi, kaba etlerimiyanar mum gömdüler Bedreddin!eridi etim-dağıtmak istediler içimdeki şöleniinancımı yıkmak istediler: yıkılmadım!bir deve üstünde gezdirdiler Ayasluğ’dagücü bilinsin diye Çelebi Mehemmed’in-çarmıhtan alıp, ipe çektilerçatlayıp, yarıldı güneşte etimçırılçıplak sallanıp durdum iki gün boyu-tükenmek bilmedi kinleri, korkularıipten alıp, paraladılar gaddarelerle-aldılar yatağanla kellemiballa yuğup, bal kavanozuyla ilettilerkan çerçisi Çelebi Mehemmed’e!* Yılmaz Gruda