Platon’un  Kratylos’u,  dahiyane,  ancak  bir  o  kadar  da  bilmecemsi  bir  diyalogdur.  Metindeki  etimolojik araştırmanın sıradüzeninden, açıklamaların arkasındaki niyetin ciddiyetine, Sokrates’in tartışmada hangi safı  tuttuğundan,  Platon’un  kasten  gizlenen  gerçek  fikirlerine,  sırlarla  dolu  bir  atmosfer  Kratylos’un satırlarında bile isteye oluşturulmuş gibidir. Bu sır perdesini kaldırmaya çalışan okuyucu ya da çevirmen her seferinde yeniden dilin içine davet edildiğini fark etmekten kendisini alamaz. Kratylos belki tam da, dile  yönelik  soruların  cevaplarının  ancak  dilin  içinde  aranabileceğinin  çıkmazına  giden  bir  yol  olarak tasarlanmıştır.Bu yolda yürüyen yorumcu filolojinin en küçük ayrıntıları gözden kaçırmayan bakışından yararlanırken, metnin kültürel ve felsefi bağlamına da nüfuz etmek zorunda kalır. Elinizdeki inceleme böyle iki yönlü bir yöntemsel  yaklaşımla  Klasik  Atina’da  doğa-yasa  (physis-nomos)  arasındaki  gerilimin  dilsel  boyutlarını açığa çıkarmayı amaçlamaktadır. Zira Yunan dilindeki fonetik bir sorunu, maddi kültüre dair bir ayrıntıyı, Yunan alfabesinin  tarihsel gelişimini ya da deyimsel bir ifadenin dayandığı toplumsal belleği araştırırken yorumcu her seferinde felsefenin ayakkabılarıyla dil yolunda yürüdüğünün bilincine varır. Dil yolunda ve okuru da dil yoluna davet ederek.