Greco’nun bulutları yığılmış odamasüpürüyorum elimin tersiylegüneş yalımları kalıyor yalnızcagökyüzüne bağdaş kurupak tülden yayla dumanını seriyorum yeryüzüne  eğilip, düşen oyuncağını uzatıyorum bir çocuğa ıtırlar, hanımelleri, gelincikler (işte saydırtma bana) birtakım çiçekler dolduruyorum damarlarıma Promethéus, sen bekliyordun ölümü                yeniden doğmak içinbizse her gün yoğuruyoruz kendimizi doğurmak için sevdayı yeniden sancısı elde, sevda yok ki