kitabın sonunda da dediği gibi; gerçekle kurgunun bu kadar iç içe geçmesini sevdim ben. karekterler sıkıcı değil, her an yeni bir atraksiyon, anam hayat da zaten böyle değil mi ? acele etmeden anlatmış ama detaya da boğmamış. sanatçı kızın saçma sapanlığı, baş karekterin her an değişen ruh halini, doyurdu beni karekter derinlikleri. ara ara boşluklar da var kitapta. kitabı karekterin arkadaşı anlattığında , o boşluklar da bana insan hayatına değindiği için inandırıcı geldi. herkes herşeyi bilemez sonuçta. özellikle son sayfalarda demokrasi ile ilgili çıkarımı beni çok etkiledi. ‘demokrasi bir hak değildir, kazanılması ve kaybetmemek için her gün savaşılması gereken bir olgudur.’ minvalinde. al sözü alnına dövme yap, öyle yıllarca geçerliliğini yitirmez bir söz. hele hele son dönemlerde en çok ihtiyacımız olan şey demokrasi değil mi? ?? eski new york ve vermont tarifleri de beni mutlu etti. beğendim diyeyim ya. daha ne diyeyim.