(…)bir zamanlar kendimi külah yapıp üflerdimölçerek bir borunun ince hesap çapınıgövdemi uydurup namluya ve menzilebir kuşu upuzun beklemişliğim var benimbir yaranın önünde kendime bakmışlığımbaşkasına kurduğum onca eski tuzağaher gün bile isteye düşmüşlüğüm var benimkuşlar insin için sabahaasfalt çukurlarına su olup birikmişliğim varbir işaret yeter banadüşülecek her şey için kusursuz bir planımdurduk yere bir uçurumu kendiyle korkutmuşluğum varyitirdiği halkayı belki hatırlar diyesakin bir göle eğilip taş demişliğim var benimdiyelim ki ömrümden cahit sıtkı’yı çıkarttımbana ne kalırsa yetinirimkayboldum sandığım yerdene de olsa kendime varmışlığım var benim